سیره‌ پیامبر اکرم در رفتار

شیخ صدوق(ره) در معانی‌الاخبار از امام حسن مجتبی علیه‌السلام روایت کرده است:

«پیامبر اکرم صلی ‌‌الله علیه و آله در چشم هر بیننده، با عظمت و موقّر بود. روی نیکویش چون ماه تابان درخشنده، قامتش متوسط، سری متناسب، مویی پیچیده، صورتی سفید و نورانی، پیشانی پهن و فراخ و ... داشت .

حضرت، قدم‌هایش را آهسته از زمین بلند می‌کرد و به آرامی بر زمین می‌گذاشت. چشم‌های مبارکش بیشتر به زمین متوجه بود و به کسی خیره نگاه نمی‌کرد و هر کس را می‌‌دید ابتدا سلام می‌کرد.

سخن گفتن آن حضرت، متفکرانه بود و اکثر اوقات سکوت می‌کرد جز در مواقع ضرورت، سخن نمی‌گفت. هنگام تکلم به آرامی لب به سخن باز می‌کرد و کلامش نیز کوتاه، جامع و بدون تفصیل زیاد بود. خُلقش نیکو بود و به کسی جفا نمی‌کرد و کسی را حقیر نمی‌شمرد. نعمت الهی در نظرش بزرگ بود و هیچ نعمتی هر چند کوچک را مذمّت نمی‌کرد، بلکه همواره تعریف و تمجید می‌نمود. ناملایمات، هرگز ایشان را به خشم نمی‌آورد، ولی چون حقی را پایمال شده می‌دید از خشم، کسی ایشان را نمی‌شناخت... .»(1)